1984. Ik ben drie en zit in de kleuterklas. Ik teken. Onbewust boots ik de gelaatstrekken van m’n personages na, iets waarop ik mezelf nog steeds geregeld betrap. Ik zit in m’n tekening.
Over mijn schouder slaakt de juf een schijnbaar goedkeurende gil. Ze neemt m’n werkje mee naar voren – het ereschavot, althans, dat denk ik – en houdt het hoog boven het hoofd, m’n medekleuters gebiedend om zo hard mogelijk te lachen. Mijn maag krimpt ineen tot een kersenpit.
2013. Mijn eerste boek, Nooit is voor altijd, verschijnt. Ik doorblader het voor het eerst en denk stiekem: in your face, kleuterjuf.