Een maand of twee geleden kreeg ik een mailtje van m’n uitgever (verontschuldig mij trouwens dit hoogdravend woordgebruik, maar eigenlijk heb ik dat gewoon altijd al eens willen zeggen: m’n uitgever).
Het ging ongeveer zo:
Hey Kristof, niet onmiddellijk boos zijn, maar ze belden net van Iedereen Beroemd om te vragen of we niemand hebben die een eerste boek uitbrengt om er een reportage over te maken. Ik dacht hierbij aan jou 😉
Ik sta niet meteen bekend omwille van m’n opvliegende karakter jegens uitgeverijen (noch jegens de rest van mensheid overigens), dus boos was ik allerminst. Het was vooral een soort beklijvende angst die me om het hart sloeg, het verhaal van het boek is ook mijn verhaal. En dat van anderen. Dat maakt het ontzettend breekbaar. Zou ik dat dus wel doen? Ze kunnen er namelijk melodramatische televisie van maken, een drie minuten durende tearjerker bijvoorbeeld. Of erger: slapstick. Dat is niet gebeurd en eigenlijk heb ik ze onderschat, die van Iedereen Beroemd. Ze hebben naar mijn gevoel een eerlijk portret neergezet. Met goede muziek, Skip James met name. Dus bij deze: bedankt.