In september 2021 draaide ik een paar dingen in mijn leven binnenstebuiten en zette ik mijn eerste stappen als kunstleerkracht. Twee dagen per week mocht ik lesgeven aan in totaal zo’n 40 vijftien à zestien jarigen in de Academie van Brugge. Dit schooljaar loopt nu af.
In mijn klaslokaal hield ik me ver van het gerommel en gedonder van onderwijsexperts die in de pers ruziënd, met opgestroopte mouwen, over de grond en over elkaar rolden, om uit te maken wie nu eigenlijk het meeste expert was. In alle stilte was ik getuige van hoe leerlingen al na enkele weken les erin slaagden hun eigen kracht en kwetsbaarheid in een grafisch werk of illustratie te leggen. Sommigen onder hen kenden een jaar vol worstelingen, met de wereld en met zichzelf, en probeerden desondanks creatief te groeien, dat dwingt eindeloos respect af.
Het is niet eenvoudig om vandaag zestien te zijn en school te lopen in een land waar over onderwijs gesproken wordt alsof men het over een bedrijf heeft, over leerwinst- en verlies, over menselijk kapitaal, over de leerkracht als vermogensbeheerder (nee, ik vind dit niet uit), over rendement en scoren. Leerlingen zijn nochtans geen aandelen waarop gespeculeerd wordt. Voor wat het waard is: ik zag mijn studenten groeien, vechten, onbekend terrein verkennen met hun creativiteit en sta versteld van de kwaliteit en evolutie die hun werk in amper een jaar bereikt heeft. Er komt, durf ik wedden, een generatie van new creatives aan die de wereld zal veranderen.